هرکه میخواهی باش، انسان باش!ـ

یه شیرازی بود، یه تخت جمشیدی کنارش، تخت جمشید یه پارکینگی داشت، پارکینگش هم یه دربونی. قصه از همین دربون شروع میشه...ـ

خواستیم وارد پارکینگ بشیم و پرسیدیم ورودیه چقدره؟ پسر جوانی بود که به جای جواب شروع کرد به لهجۀ شیرازی گفتن که «گُلو! اینجوری نمیشه بری تو گُلو! اخماتو وا کن آقای مهندس! لبخند بزن....» بهش میگم حالا از کجا میدونی این آقا مهندسه؟! میگه خب از قیافه اش معلومه! همکاریم دیگه!! خلاصه اینقدر به مزه پرانیهاش ادامه داد و هی گفت اخمات چرا تو همه و بازترش کن که ما دیگه حسابی به خنده افتاده بودیم و بعد تازه راه داد بریم تو پارکینگ! ماشین رو گذاشتیم و داشتیم پیاده میومدیم که دیدیم رانندۀ بعدی هم با خنده و خوش و خرم داره وارد پارکینگ میشه. اینقدر این آدم و روشی که کار سادۀ دربانی رو انجام میداد برام جالب بود که واقعن تو دلم تحسینش کردم و به خودم گفتم اینجوری کار میکنن، یاد بگیر!ـ

وقتی خواستیم برگردیم، از در خروجی اومدیم بیرون و خواستیم قبض رو بهش تحویل بدیم که پرسید کجا میخوایم بریم. البته پیش از اون هم باز به اخمهامون گیر داد که بازشون کنیم! گفتیم آباده و بعد خوشحال از اینکه به موقع مچمون رو گرفته گفت: «ها! دیدی داشتی اشتباه میرفتی! بیا از همین راه ته پارکینگ برو، کلی نزدیکتره. از این راه که میرفتی خیلی بیشتر طول میکشید» ما هم که از راهنمایی به موقعش خوشحال بودیم اومدیم برگردیم تو پارکینگ و از سر دیگه اش بریم، که گفت خب دوباره باید ورودی بدی میخوای بری تو پارکینگ!! و خلاصه باز هم با خنده و شوخی بدرقه مون کرد. داشتیم فکر میکردیم که چطوری قدرشناسیمون رو بهش نشون بدیم که اینقدر ما رو و همۀ دیگران رو شاد کرده، ولی دیدیم ارزش این کارش نه با پول قابل جبرانه و نه با چیز دیگه! فقط حیفم اومد که دست کم بهش میوه ای، آجیلی تعارف نکردیم که یه جوری تشکر کرده باشیم. ولی از اون روز همچنان به این آدم فکر میکنم و به درسی که ازش یاد گرفتم؛ آدم اگه اینجوری کار کنه موفقه و ارزشمند، مهم نیست کارش وزارت و کالت و ریاسته یا دربونی!

 (   نویسنده: نیوشا (از وبلاگ رنگین کمون