posted by مسافر at
2:07 PM
سلام اینجا می خوام از برخوردای خوب آدمها بنویسم تو زندگی روزمره توی ایران. از آدمهایی که وظیفه اشون رو انجام می دن. باهات بداخلاقی نمی کنن. مهربونن. و خلاصه باعث می شن وقتی برمی گردی خونه احساس خوبی از روزت داشته باشی. شاید اینجوری بشه امید های از دست رفته مون رو دوباره پیدا کنیم. و یادمون بیاد توی این شهر هنوز چیزهای خوب زیاده. خیلی دلم می خواد این بار که می نویسم، شمایی که می خونید هم برام از تجربه هاتون بنویسید. از آدمهایی که توی خیابون، مغازه، اداره یا هر جایی باعث شدن که لبخند بزنید و دلتون گرم بشه. اگرم حالشو ندارید فارسی بنویسید، می شه که به این آدرس نامه بدید من خودم تایپ می کنم .امیدوارم بشه اونجوری که می خوام. adamhaye.khoob@gmail.com از همه خوانندگان و نویسندگان عزیز هم خواهش می کنم که احترام همدیگه رو نگه دارن. امیدوارم همه با هم بتونیم تمرین کنیم دنیا رو از چشم دیگران هم ببینیم و قبول کنیم که آدمها ارزشهای مختلفی دارن، گاهی چیزهای مختلفی رو زیبایی می دونن، و همین تنوع نظراته که باعث رشد جوامع انسانی می شه.
2 Comments:
چند بار متن اتفاقهايي که افتاد رو خواستم بنويسم و نشد.
اما بي اندازه ممنونم از اون دو خانم ( يکي يک خانم 40 ساله و اون يکي يک خانم 60-70 ساله) که در خونه هاشون رو باز کردند و گفتند زود بيايد اينجا.
اگر اون خانم ها و امثال اون خانم ها تو خيابون آبشار نبودند معلوم نبود چه اتفاقي براي اون همه آدم مي افتاد.
دوستشان دارم و هيچ وقت يادم نمي رود صورتشان را
By
Anonymous, at 5:47 PM
روز 30 خرداد. يک مرد لاغر ولي قد بلند با قيافه اي که به راننده اتوبوس ها مي خورد (صورت بسيار لاغر و گونه هاي گود افتاده از شدت سيگار) يک پيراهن صورتي يا بنفش پوشيده بود.
رفت وسط خيابان و دست چند مرد لاغرو تکيده و سن بالا را گرفت و يکي دو جوان بهشان اضافه شدند.
مي گفتند ما صف اول هستيم کاري بخواهند بکنند با ما مي کنند بياييد و پشت ما بايستيد.
هيچ وقت يادم نميرود آن تصوير را.
به ما حمله کردند. به سختي فرار کرديم.
کاش آن پيرمرد و صف اولي ها بلايي سرشان نيامده باشد
By
Anonymous, at 5:53 PM
Post a Comment
<< Home