میدون آزادی – بیست و پنج خرداد

هوا تازه تاریک شده بود. تا د ه قدم عقبتر همه چی آروم بود و سکوت و دستها که به نشونه ی پیروزی بالا. وارد میدون که شده بودیم، یهو شلوغ شد. قرار بود برم سر ِ خیابونی وایسم که یکی بیاد دنبالم. شمال و جنوبم رو هم تشخیص نمی دادم. دشاتم دور و برم رو نگا می کردم. انگرا از قیافه م معلوم بود چقدر گیجم. یهو، چند نفر با هم اومدن که "خانوم کجا می خوای بری؟" بهم آدرس دادن. یکی شون گفت می خوای بیام باهات؟ گفتم مرسی می رم خودم... تا برسم، دو نفر دیگه ازم پرسیدن دنبال کجا می گردم. یکیشون ماشین داشت، گقت می رسونتم. خیابونی که می خواستم برم فقط اون طرف میدون بود.

سر خیابون کذایی وایساده بودم. دود و آتیش رو از دور می دیدم. یهو، مردم شروع کردن به فریاد زدن. من می دیدم، که هیچ کس تا قبل از اینکه دست کسی رو بگیره و بکشه با خودش، از اونجا فرار نکرد. یه آقایی داشت من رو می کشید. یه خانومی گفت روسری تو بگیر جلو صورتت. یه آقایی از پشت هل میداد. و یهو، صدای الله اکبر که چپقدر به جا بود. انگار صدای همه از گلوی همه در میومد. و بعد، آروم که شد اوضاع، سیگار بود که روشن بود و آدمایی که راه می رفتن دنبال مردم که حال چشم و گلوشون رو خوب کنن.

خیابون فردوسی – روز تجمع ِ میدون ِ امام خمینی [تاریخ یادم نیست]

هوا وحشتناک گرمه. با یه دختره دوست شدم. داریم از تشنگی هلاک می شیم. در حال غر غر کردن که بودیم، خانوم جلوییمون برگشت، یه بطری آب یخ از کیفش درآورد داد بهمون. بعدم رفت.

خسته م دیگه. از آدمایی که بالای ایستگاه اتوبوس وایساده ن می پرسم جمعیت تا کجا هست؟ یکی شون می گه "چالوس، کندوان، برو خیالت راحت باشه" با هم می خندیم. دستشو میاره بالا، ویکتوری.

رسیدیم میدون فردوسی. یکی دور دست مجسمه ی فردوسی، پارچه ی سبز بسته