تن درست

اولین بار غرفه شان را توی جمعه بازار جمهوری دیدم. "تن درست". لباسهای کنفی شیری رنگ ساده می فروختند و گیوه. آنقدر که یادم می آید.
بعد یک مغازه باز کردند در بازار کوچک صنایع دستی فرمانیه. با مامان هر از گاهی می رفنیم آنجا. ازشان بلوز شلوار کنفی می خریدیم و مانتو و حصیر و جامدادی. همه چیزشان تک بود و یک جور عجیبی ساده و زیبا.
حالا یک مغازه دارند توی خیابان دربند که نزدیکتر است به ما. می شود که پیاده برویم. تابستان هر وقت دلمان می گرفت از روزگار با مامان و خواهر نگاهی به هم می انداختیم و یکی می گفت :"بریم درست؟".
و درست شده بود جایی که ما می رفتیم که آرام شویم. وسط زیبایی و سادگی و آرامش مغازه ای که مثلش را جایی ندیده بودم.
تنوع کارهایشان بیشتر شده. همچنان همه چیز یا کنفی است یا پشمی و دست باف یا دست دوز.
بهتر از همه اینها اما آدمهایی است که بهترین فروشنده های دنیایند. برای من حداقل.
آدمهایی که خودشان لباسهای درست پوشیده اند، از در که می روی تو باهات احوالپرسی می کنند، همیشه لبخندی به لب دارند که مصنوعی نیست، و می گذارند وسط کنفها و پشمها گم شوی و هر چقدر که خواستی آنجا بمانی. ازشان که چیزی بخواهی با همان لبخند مهربان کمکت می کنند و چه چیزی بخری چه چیزی نخری، چه هزار لباس را ببری توی اتاقهای پرو چوبی و بیاوری بیرون چه همان اول انتخابت بکنی، همانقدر مهربانند.
بعید است اینجا را بخوانید ولی ممنونم ازتان فروشنده های مهربان شعبه دربند. بخاطر همه روزهای سخت تابستان 88 که بخاطر شما آسانتر گذشت....