غریب آشنا!

سوار که شدم اتوبوس تقریبا پر بود. همان بالای پله های دم در ایستادم. چند ایستگاه بعد، در که باز شد، زن جوانی دست پیرزنی را که دست دیگرش عصا بود گرفت و از پله ها آرام آرام آوردش بالا. در که بسته شد و اتوبوس که راه افتاد زن رو کرد به جمعیت و گفت: یکی  می شه بلند شه؟ دو سه نفری جابجا شدند و آخر سر زن جوان پیرزن را برد روی نزدیکترین صندلی نشاند. یک جور مهربانی هم باهاش حرف می زد که دل آدم ضعف می رفت. داشتم با خودم فکر می کردم که دخترش است یا نوه اش که دیدم از پیرزن پرسید:" کجا باید پیاده شی؟" بعد باز رو کرد به جمعیت و گفت: "خانمها به ایستگاه جام جم که رسید به این مادر بگین." و من تازه فهمیدم که هیچ نسبتی با هم نداشته اند!