تهران شهر شادي نيست.. اصلن تهران شهر عبوسي است (و اين البته ديد و حس من است)..
+++
صبح ها كنار خروجي شمالي متروي صادقيه دو پيرمرد ترك زبان يكي سرنا به دست و ديگري دهل به بغل ميخوانند. به آذري. و بايد باشي و ببيني كه چطور به شجاعت اخمهاي شهر را باز ميكنند.
و گاهي هم پيرمرد دهل به دست تكانكي به كمر ميدهد و روي پا بند نميشود. وردش هم اين است: اخمهايت را باز كن جوان!
+++
گاهي كه نيستند دلم برايشان تنگ ميشود.. براي اين رزمندگان شادي..
Labels: همشهری ها توی خیابانهای شهر
0 Comments:
Post a Comment
<< Home