امانتی!

پارسال تابستون بعد از گذروندن یک روز خیلی خیلی گرم تابستون، بعدازظهر بود که داشتم از کلاس زبان برمیگشتم خونه. از سر خیابون ترکمنستان (خیابان مطهری نرسیده به شریعتی) طبق معمول یه تاکسی گرفتم برای میدان شهدا ( اگه نمیدونید کجاست، میشه نزدیکی های ساختمان مجلس شورای اسلامی) که برم خونه.
به میدون که رسیدم، از ماشین پیاده شدم. تا خونه چند دقیقه بیشتر راه نبود. وسط راه خواستم موبایلم رو دربیارم که دیدم نیست. فکر که کردم دیدم تو تاکسی انداختمش. خلاصه دویدم خونه و شروع کردم زنگ زدن به گوشیم. من هم که عادت دارم همیشه سایلنت باشم. دو ساعتی زنگ زدم تا بالاخره یکی برداشت. راننده همون تاکسی بود. گفت ی مسافر اومد سوار بشه دیدم داره ی چیزی از رو صندلی برمیداره، به زور ازش گرفتم که برگردونم.
کلی ذوق کردم. گفتم کجایید بیام بگیرم؟
گفت شما خونت کجاس، من بیام.
گفتم شما چرا، بفرمایید کجایید، من سریع میام.
گفت من بلوار کشاورزم ولی من باید بیام. آخه امانتی شما دست منه! من میخوام امانتی شما رو برگردونم، خودم بیاید بیام.
خلاصه هرکاریش کردم راضی نشد. نزدیک غروب بود که رسید میدون شهدا. نمی دونستم چطوری تشکر کنم. به خودم گفتم ی مژدگانی بدم که لااقل خرج بلوار کشاورز تا میدون شهدا بشه.
تا دست کردم جیبم، با اخم نگاهم کرد و گفت: این کارا چیه؟ خدا رو شکر که امانتیت رو رسوندم. بعدم گازشو گرفت و رفت
وسط خیابون وایساده بودم و فقط به لحنش فکر می کردم. همچین میگفت تامانتی شما! انگار خودش ازم گرفته و کلی هم دیر داره برمیگردونه...
هیچ وقت فراموشش نمی کنم، نه بخاطر ی موبایل، بخاطر اون همه مرام

نویسنده: حسن رجایی فرد