مرام خود نویسنده و هم صفی اش

رفتم که نان سنگک بخرم.خوشبختانه چند نفر بیشتر توی صف نبودند.تازه رسیده بودم که یکی اومد و گفت گرسنه ام پول بده چیزی بخرم و بخورم.برگشتم نگاهش کردم.لاغروکثیف و ژولیده با قیافه ای که از دور داد میزد معتاده.وحتماًبی جا و مکان.دلم لرزید.گفتم چی می خواهی،برات نون بخرم؟گفت نه شیرینی.بی خیال صف شدم و راه افتادم طرف قنادی گواهی و او هم پا به پای من میامد.نگاهش میکردم و با خودم فکر میکردم ممکنه فرزند ناخواسته بوده ولی درهرصورت مادرش وقتی تکانهای جنین را در وجودش احساس می کرده بهش محبت داشته،وحتماًمثل همه مادران با عشق بهش شیر داده.براش حرص و جوش خورده و حالا از اینکه به چنین روزی افتاده غصه داره.البته اگر زنده باشه.
میرسیم به قنادی گواهی، با من وارد مغازه میشه و فروشنده چپ چپ نگاهش میکنه.ازش میپرسم از کدوم میخواد و  میخوام بیرون مغازه منتظر بمونه.شیرینی را میگیرم و میدم دستش.
برمیگردم نونوایی.حالا صف بلندی تشکیل شده و من اجباراًمیرم که ته صف بایستم که خانمی صدایم میکنه.میگه حاج خانوم جات اینجاست.خانومی که جلوی من توی صف بوده و دیده من کجارفتم جایم را حفظ کرده.

از وبلاگ ناهید یوسفی