سلام عماد پیشنهاد کرده که تو مواردی که امکانش هست اسم آدمهای خوب و محل کارشون رو هم بنویسیم که آدم بتونه بره سراغشون. به نظرم خیلی پیشنهاد خوبیه. شما هم اگه موافقین موقع نوشتن به این نکته هم دقت کنین.
فکر کنم اين بيشتر منوط به اجازه خود اون آدما باشه تا تصمیم ما... چون فکر می کنم اين تصمیم برای گمنام يا غير گمنام موندن در حيطه حريم شخصی افراد قرار می گيره و ما در جايگاهی نيستیم که در مورد حريم شخصی ديگران قضاوت کنیم...پ
من خیلی به نظرم اینجا شامل حریم شخصی نمی شه. چون مثل اینه که از یه چیزی خوشحال بشی و با دوستت تعریف کنی. همونطور که مردم وقتی مدرسه خوب پیدا می کنن به همدیگه می کن. یا مغازه دار منصف. یا معلم خوب...
توضیحت برام کاملا متين و محترمه ولی من هنوز فکر می کنم اين تصميميه که فرد بايد در مورد خودش بگيره و نه ديگران... قابل انتظاره که يه سری از آدما آرامش رو توی گمنام بودن جستجو کنن و دوست نداشته باشن که در معرض باشن و همين موجب شه اگه اسمی ازشون برده بشه جایی (به بدی يا به خوبی) اين حس آرامششون متزلزل شه... يه مثال مربوطش به موضوع اين وبلاگ، نیکوکارایی هستن که به دلايل کاملا شخصی دوست دارن ناشناس بمونن وقتی یه کار خوب انجام می دن... به نظرت درسته که ما بريم اين قضيه رو برای همه فاش کنيم؟
پ.ن. من فکر می کنم که آدم با مدرسه یه کم متفاوته و نمی شه باهم مقايسشون کرد...پ
سلام اینجا می خوام از برخوردای خوب آدمها بنویسم تو زندگی روزمره توی ایران. از آدمهایی که وظیفه اشون رو انجام می دن. باهات بداخلاقی نمی کنن. مهربونن. و خلاصه باعث می شن وقتی برمی گردی خونه احساس خوبی از روزت داشته باشی. شاید اینجوری بشه امید های از دست رفته مون رو دوباره پیدا کنیم. و یادمون بیاد توی این شهر هنوز چیزهای خوب زیاده. خیلی دلم می خواد این بار که می نویسم، شمایی که می خونید هم برام از تجربه هاتون بنویسید. از آدمهایی که توی خیابون، مغازه، اداره یا هر جایی باعث شدن که لبخند بزنید و دلتون گرم بشه. اگرم حالشو ندارید فارسی بنویسید، می شه که به این آدرس نامه بدید من خودم تایپ می کنم .امیدوارم بشه اونجوری که می خوام. adamhaye.khoob@gmail.com
از همه خوانندگان و نویسندگان عزیز هم خواهش می کنم که احترام همدیگه رو نگه دارن.
امیدوارم همه با هم بتونیم تمرین کنیم دنیا رو از چشم دیگران هم ببینیم و قبول کنیم که آدمها ارزشهای مختلفی دارن، گاهی چیزهای مختلفی رو زیبایی می دونن، و همین تنوع نظراته که باعث رشد جوامع انسانی می شه.
6 Comments:
فکر کنم اين بيشتر منوط به اجازه خود اون آدما باشه تا تصمیم ما... چون فکر می کنم اين تصمیم برای گمنام يا غير گمنام موندن در حيطه حريم شخصی افراد قرار می گيره و ما در جايگاهی نيستیم که در مورد حريم شخصی ديگران قضاوت کنیم...پ
By Anonymous, at 7:04 AM
take it easy dude!
By Anonymous, at 1:40 PM
من خیلی به نظرم اینجا شامل حریم شخصی نمی شه. چون مثل اینه که از یه چیزی خوشحال بشی و با دوستت تعریف کنی. همونطور که مردم وقتی مدرسه خوب پیدا می کنن به همدیگه می کن. یا مغازه دار منصف. یا معلم خوب...
By مسافر, at 1:48 PM
توضیحت برام کاملا متين و محترمه ولی من هنوز فکر می کنم اين تصميميه که فرد بايد در مورد خودش بگيره و نه ديگران... قابل انتظاره که يه سری از آدما آرامش رو توی گمنام بودن جستجو کنن و دوست نداشته باشن که در معرض باشن و همين موجب شه اگه اسمی ازشون برده بشه جایی (به بدی يا به خوبی) اين حس آرامششون متزلزل شه... يه مثال مربوطش به موضوع اين وبلاگ، نیکوکارایی هستن که به دلايل کاملا شخصی دوست دارن ناشناس بمونن وقتی یه کار خوب انجام می دن... به نظرت درسته که ما بريم اين قضيه رو برای همه فاش کنيم؟
پ.ن. من فکر می کنم که آدم با مدرسه یه کم متفاوته و نمی شه باهم مقايسشون کرد...پ
By Anonymous, at 7:45 PM
To anonymous: One may take it easy about him/herself, but can't take it easy about the others!
P.S. I think it would be a good idea to take it easy about yourself too and not submite your comments anonymously anymore!
By Anonymous, at 7:50 PM
now you're being confrontational.
By Anonymous, at 1:25 PM
Post a Comment
<< Home