پارک لاله - وسط چمن ها

نشسته بودیم روی چمنا. زیر یه درخت. یه خرده دورتر از ما پر بود از آدم. خانواده های مختلف و با بچه هایی که بازی می کردن و سفره هایی که پر بودن از خوراکی. خلاصه کلی شلوغ می کردن. ما هم یه جای دنج بودیم که دور از این صداها می تونستیم همه رو ببینیم. دو تا سرباز هم بودن که نشسته بودن با هم حرف می زدن ولی نه سفره داشتن, نه خوراکی.

یه کم گذشت. همینطوری که گوش می دادم به حرف مامان دیدم خیــــلی دورتر از اون دو تا سرباز یه خانم چادری با دو تا لیوان آب پرتقال پاشد و رفت پیش سربازها, خم شد و لیوانا رو با دقت گذاشت رو چمنا. یه طوری که یه وقت نیفتن. یه چیزی گفت و رفت. یهو مامان وسط همه ی حرفاش گفت "وای دیدی؟"

آخه اگه بدونین چه قدر سربازها با اون سرهای بی موشون خوشحال شدن و لبخند زدن.

نویسنده:
پانته آ