دوست چوب

رفته بودیم کوه. بدجوری یخ زده بود زمین. یادم نیست چند بار خوردم زمین. فقط تیکه هایی رو یادمه که نمی خوردم زمین. کثیف شده بودم و رسیدیم به یه جا که آدمها با یخ شکن لیز می خوردن و من با ترس و لرز داشتم می رفتم که بله! خوردم زمین. مامان که با موفقیت پایین تر از من منتظرم بود دلش رو گرفته بود می خندید و من خودم خندم گرفت. که یهو یه آقای خیلی پیر اومد کمکم و گفت همیشه یه چوب دستم باشه که فقط بودنش کمکم می کنه. من کلی ذوق کرده بودم و اون چوب خودش رو نشونم داد و از نوه ش پرسید : چند وقته اینو دارم؟
- نمی دونم نه ده سالی هست



و اون گفت ادم باید یه چوب تو کوه داشته باشه. و اون چوب همیشه یه چوب باشه. و من با لبخند تایید می کردم که مامانم رو دید و گفت باید دو تایی دست هم رو بگیریم که نخورم زمین من انقدر. و مامان گفت به شوخی که می خواد به من بخنده. و آقاهه گفت : آدم بعدا می تونه به هزار تا چیز دروغکی بخنده.

و دستم رو گرفت. گذاشت تو دست مامانم. و رفت.



اون با یه چوب دوست بود. ده سال!

نویسنده:
پانته آ