فکر می کردن نابغه می شم. دلشون می خواست بشم. تابستون کلاس پنجم دبستان برام معلم خصوصی ریاضی گرفتن که به نابغه شدنم کمک کنن. یه آقایی گمونم 25-26 ساله (می دونین که بچه ها تو اون سن، سن بزرگترا رو تشخیص نمی دن و هر کی مدرسه نره حتما پیره!) تابستون وقت بازی بود و من اصلا حوصله توان یاد گرفتن نداشتم. حس می کردم هیچ وقت یادش نخواهم گرفت. بیچاره خیلی با من کلنجار می رفت که بفهمم جریان چیه و من هیچوقت حواسم بهش نبود (هنوزم بعد 14 سال همونجوریم. درگیر ریاضیات مهندسی و بی حواسی).


یه روز تا از در اومد تو گفت امروز می ریم اتاق تو رو ببینیم. من نمی دونم اتاق تو چه شکلیه. خیلی جا خوردم . گفتم باشه. تو اتاقم اول رفت به کتابخونه ام نگاه کرد و کتابارو که خوب زیرو رو کرد گفت "خب حالا یه کم حرف بزنیم؟" گفتم یا خدا حتما می خواد شکایت کنه از وضعیت درسیم که شروع کرد راجع به فلسفه رنگ و رنگ وسایل من و کتابایی که داشتم و آینده آدما حرف زدن. حتی بعضی از حرفاشو خوب نمی فهمیدم. تمام ساعت کلاس رو با هم حرف زدیم.


همیشه فکر می کنم آقای ایرج ایوانی (که همون سال رفت کانادا و دیگه هیچی ازش نشنیدم) اولین آدم بزرگی بود که با من مثل آدم بزرگا برخورد کرد. و می دونین که چه دنیاییه وقتی حس کنی مهمی و دیگران می تونن روی فهمت حساب کنن و باهات حرف بزنن، وقتی به زور 10 سال داری. به نظرم بهترین آدما همیشه دمهایی هستند که به چیزهایی که جدیت ندارن، معنا و جدیت می بخشن.


نویسنده:
ناشناس