امین

فكر كنم خرداد ماه پارسال بود. براي گشتي چند روزه در استان آذربايجان همسفر گروه دانشجويي نا آشنايي! شده بودم. از كل گروه دو نفر رو مي شناختم. بخشي از برنامه سفر بالا رفتن از يه كوهي بود كه فكر كنم به غاري منتهي مي شد(اصلا يادم نيست اسمش چي بود، حافظه ام تعريفي نداره! فقط احساساتم رو مي تونم به خاطر بسپرم!). يه قسمت مسير سنگي بود و تقريبا عمودي!، كاملا براي من صعب العبور بود، دوست داشتم ادامه بدم اما اصلا نمي تونستم. وايستاده بودم و بالا رو نگاه مي كردم. فكر مي كردم كه امكان نداره بتونم بالاتر برم .همون موقع يكي از بچه هاي گروه كه بالاتر ايستاده بود، دستش رو به سمت من دراز كرد و پيشنهاد كرد كه كمكم كنه بالا برم. ترديد داشتم. مي ترسيدم كه بيفتم پايين. جرات نمي كردم بهش اعتماد كنم. به قدرت دست خودم هم اعتماد نداشتم. بالاخره تصميم گرفتم... دستم رو گرفت.

و دستم رو خيلي محكم گرفت.

اينقدر محكم كه مطمئن بودم يا منو مي كشه بالا يا خودش هم با من مي يفته پايين. حتي اگه من هم دستش رو ول مي كردم اون من رو رها نمي كرد. تما م ترس من تبديل به يه احساس آرامش مطبوع شد. اون ادم يه احساس امنيت در من ايجاد كرد نمي دونم چه جوري توضيح بدم ولي احساس كردم مي تونم بهش اعتماد كنم. مي دونين، حتي اگه من هم دستش رو ول مي كردم اون من رو رها نمي كرد. اين خيلي روم تاثير گذاشت. اين تجربه رو مي گم: اينكه بتوني به كسي بيشتر از خودت اعتماد كني.

اين ماجرا گذشت اما تو خاطر من موند. اولين فرصت بعدي كه ديدمش، پيشنهاد دادم كه مامانش بشم ( نمي تونستم پيشنهاد ديگه اي بهش بدم! چون يه شش هفت سالي از من كوچيكتر بود!!) بعدها بهم ثابت شد كه خيلي بيشتر از اوني كه فكر مي كردم خوب، مهربان، قابل اعتماد، دوست داشتني و بذارين يه بار ديگه هم بگم: "خوبه"‌. خلاصه الان من يه پسر 23 ساله دارم. نه نه 24 ساله! امروز 22آبان 85 ساعت 4 صبح، 23 سالش تموم شد و رفت تو 24 سال.

تولدت مبارك.


نویسنده:
ساحل