می خواستم بابت سوت و کور بودن اینجا عذرخواهی کنم. من خودم که دیگه ایران نیستم که چیزی ببینم، شمایی که می خونید هم که یا حالشو ندارید یا چیزی ندارید بنویسید. خلاصه که فعلا اینطوریه! امیدوارم که درست بشه.
مگه خارج از ایران آدم خوب پيدا نمی شن که " وظیفه اشون رو انجام می دن ، باهات بداخلاقی نمی کنن، مهربونن، و خلاصه باعث می شن وقتی برمی گردی خونه احساس خوبی از روزت داشته باشی،"؟ بهتر نیست ارزشای انسانی رو محدود نکنیم به مرزای جغرافیایی؟
پ.ن1. حتی شاید برخورد با آدمای خوب توی تنهایی توی غربت (جایی که به خاطر پس زمینه های غلط ذهنیمون به وقت اومدن انتظار برخوردای سرد یا نژادپرستانه ازشون داریم) پررنگتر القا کنه اون حس خوب ناشی از اون کار خوبشون...پ پ.ن2. اگه موافقی، برای شروع اولين پست فرامرزی رو برات می فرستم! پ
خوبه که آدم فرامرزی باشه. منم اولش می خواستم همین کارو کنم. منتها بعد یادم اومد که این وبلاگ رو واسه این درست کردم که در مقابل همه نکات مثبت فرهنگی که خارج از ایران می دیدم و باعث می شد فکر کنم که ما خیلی راه داریم که بریم، نکات مثبت خودمون رو هم ببینم و هم امیدوار بشم و هم ببینم از چه پایه هایی می شه شروع کرد برای پیشرفت. واسه همین ترجیح می دم خودم در باره ایران بنویسم. ولی همونطور که دیدین نوشته های دیگران رو که در باره ایران هم نبوده گذاشتم توی وبلاگ.
hey too een fekram keh man to ro mishnAsam? to koodoom maryami? ageh mishnAsam keh khosh be hAlam, agar ham ne,keh bloget ro khoob doost dAram,laabod ageh mishnAkhtamet khosh beh hAlam bood!
سلام اینجا می خوام از برخوردای خوب آدمها بنویسم تو زندگی روزمره توی ایران. از آدمهایی که وظیفه اشون رو انجام می دن. باهات بداخلاقی نمی کنن. مهربونن. و خلاصه باعث می شن وقتی برمی گردی خونه احساس خوبی از روزت داشته باشی. شاید اینجوری بشه امید های از دست رفته مون رو دوباره پیدا کنیم. و یادمون بیاد توی این شهر هنوز چیزهای خوب زیاده. خیلی دلم می خواد این بار که می نویسم، شمایی که می خونید هم برام از تجربه هاتون بنویسید. از آدمهایی که توی خیابون، مغازه، اداره یا هر جایی باعث شدن که لبخند بزنید و دلتون گرم بشه. اگرم حالشو ندارید فارسی بنویسید، می شه که به این آدرس نامه بدید من خودم تایپ می کنم .امیدوارم بشه اونجوری که می خوام. adamhaye.khoob@gmail.com
از همه خوانندگان و نویسندگان عزیز هم خواهش می کنم که احترام همدیگه رو نگه دارن.
امیدوارم همه با هم بتونیم تمرین کنیم دنیا رو از چشم دیگران هم ببینیم و قبول کنیم که آدمها ارزشهای مختلفی دارن، گاهی چیزهای مختلفی رو زیبایی می دونن، و همین تنوع نظراته که باعث رشد جوامع انسانی می شه.
3 Comments:
مگه خارج از ایران آدم خوب پيدا نمی شن که " وظیفه اشون رو انجام می دن ، باهات بداخلاقی نمی کنن، مهربونن، و خلاصه باعث می شن وقتی برمی گردی خونه احساس خوبی از روزت داشته باشی،"؟ بهتر نیست ارزشای انسانی رو محدود نکنیم به مرزای جغرافیایی؟
پ.ن1. حتی شاید برخورد با آدمای خوب توی تنهایی توی غربت (جایی که به خاطر پس زمینه های غلط ذهنیمون به وقت اومدن انتظار برخوردای سرد یا نژادپرستانه ازشون داریم) پررنگتر القا کنه اون حس خوب ناشی از اون کار خوبشون...پ
پ.ن2. اگه موافقی، برای شروع اولين پست فرامرزی رو برات می فرستم! پ
By Anonymous, at 5:56 PM
خوبه که آدم فرامرزی باشه. منم اولش می خواستم همین کارو کنم. منتها بعد یادم اومد که این وبلاگ رو واسه این درست کردم که در مقابل همه نکات مثبت فرهنگی که خارج از ایران می دیدم و باعث می شد فکر کنم که ما خیلی راه داریم که بریم، نکات مثبت خودمون رو هم ببینم و هم امیدوار بشم و هم ببینم از چه پایه هایی می شه شروع کرد برای پیشرفت. واسه همین ترجیح می دم خودم در باره ایران بنویسم. ولی همونطور که دیدین نوشته های دیگران رو که در باره ایران هم نبوده گذاشتم توی وبلاگ.
By مسافر, at 6:37 PM
hey too een fekram keh man to ro mishnAsam?
to koodoom maryami?
ageh mishnAsam keh khosh be hAlam,
agar ham ne,keh bloget ro khoob doost dAram,laabod ageh mishnAkhtamet khosh beh hAlam bood!
By الى, at 10:08 AM
Post a Comment
<< Home