با عرضه معذرت از راضیه بابت تاخیر در نوشتن خاطره اش. متاسفانه تو بخش نظرات از قلم افتاده بود.

ما رفته بودیم ارومیه، شب شده بود و ما با ماشین خودمون دنبال مسافرخونه یا هتل می‌گشتیم. توی خیابون از یکی از رهگذرا پرسیدیم که مسافرخونه یا هتل کجا می‌تونیم پیدا کنیم. بعد از این‌که آدرس داد، با خوشرویی و با یه لحن بسیار آشنا و صمیمی ما رو دعوت کرد که بریم خونه‌شون یه شب مهمونشون باشیم. انگار که سال‌ها ما رو می‌شناسه و به ما اعتماد داره! برای من و خانو‌اده‌م این برخورد از یه رهگذر عادی خیلی جالب بود، این اخلاق... و ما اون موقع فهمیدیم که چه‌قدر مردم تهران با مردم ارومیه فرق دارند! البته هر جایی چنین آدمایی هستند، ولی نه این‌قدر دم دست... ما هیچ‌وقت اون آقا رو فراموش نکردیم و هنوز یادش می‌کنیم!

نویسنده: راضیه