سر سفره ای بزرگ شدم که همیشه مهمان داشت

از وبلاگ خاطرات سفر زندگی یک خبرنگار

گفتم: کار خیر

گفت: ماهیگیری یاد بدهیم. ماهی را یک بار نوش جان می کنند و بعد تمام می شود.

پرسیدم: باید پول خرج کرد؟

پاسخ داد: هر کسی به اندازه توانش قدرت این کار را دارد. گاهی با یک راهنمایی کوچک می توان راه رستگاری را پیش پای انسانها هموار کرد.

سوال کردم: ناراحت نیستی فرزند پسر نداری؟

جواب داد: خیلی خوشحالم که دختر دارم. دامادهای من پسران من هستند.

برای خیلی ها عدد 13 شگون ندارد. اما برای این مرد خیر و نیکوکار، عدد 13 بسیار شیرین و دلچسب است. عظیم جساس زاده یکی از خیرین مدرسه ساز کشور است. ساعاتی پس از آن که من با او به گفت و گو نشستم، همراه با 12 عضو دیگر خانواده اش که همان دامادها و دختران و نوه هایش باشند راهی خانه خدا شد.پیش از آنکه روانه فرودگاه بشود دوباره رسیدم و جواب گرفتم:

* از پدر و مادرتان بگویید.

** مادرم همیشه از حلال و حرام با ما حرف می زد. پدرم همیشه دوست داشت اگر یک لقمه نان درمی آورد؛ خانواده و رفقا از آن سفره بهره مند باشند. همیشه یک نفر غیر از اعضای خانواده ما سر سفره پدرمان حاضر بود.

* اثر کار خیر در زندگی شما؟

** بیش از آن اندازه که کسی بتواند فکرش را بکند از کار خیر بهره برده ام.

* گاهی یک توصیه در زندگی ماندگار می شود.

** یک بار همسرم به من گفت که هرگز پول زور و نادرست را به خانه ما نیاور.هر چه برای خود می خواهی برای خواهر و برادر و دیگر اعضای خانواده ات هم بخواه.

* و مهم ترین توصیه شما به فرزندانتان؟

** همیشه مهمان نواز باشند و مهمان را گرامی بدارند.

امروز جمعی از دانش آموزان در شهر دزفول در مدرسه ای تحصیل می کنند که این مرد نیکوکار پایه آن را بنیان نهاد.