ایستگاه مترو

از مترو پیاده شدم و روی صندلی ها نشستم تا مسافران از مترو خارج شوند و پله ها خلوت تر شود .
چرا که این ایستگاه تازه افتتاح شده بود و هنوز پله های برقی آن راه نیفتاده بود .
چند دقیقه بعد بلند شدم که بروم ، آقا و خانمی را دیدم که دست شان 5-6 تا کیسه برنج و 2-3 تا کیسه خوار و بار دیگه بود .
مشخص بود که از فروشگاه به خانه می روند .
بارشان خیلی زیاد بود و پله های مترو هم .
در همین هنگام ، مرد جوانی از پشت سرشان آمد و بی هیچ حرفی کیسه های برنج را از خانم گرفت ، تا کمک شان کند .
قبلن پله های این ایستگاه را شمرده ام . دقیقن 100 پله می شود .
آدم بخواهد خودش را این همه پله ببرد ، دیگر نفسی برایش نمی ماند
چه برسد به بالا بردن آن همه بار .
آن هم نه برای خود ، که برای دیگری.
کار ِ اون آقا خیلی زیبا بود .
من چون خودم توانایی کمک کردن به آن زن و مرد را نداشتم ، تا بالای پله ها همش آن مرد را دعا می کردم .

نویسنده: قطره باران