لبخند

از اون عصرهای خنک فروردین بود رفته بودم فرهنگسرای نیاوران برای نمایشگاه نقاشی
نمایشگاه توی محوطه ی باز بود همون میدون کوچیک رو می گم
وسطش یه حوض گرد و کوچیکه دور تا دورش هم سنگه و پشت سنگا هم باغچه.
اون روز یه عالمه بوم رو با پایه های چوبی به سنگا تکیه داده بودن نمایشگاه کوچولو و ساده ای بود ولی نقاشیهاش خیلی قشنگ بود
دانشجوهایی که نمایشگاه رو راانداخته بودن همه اونجا بودنو داشتن با همدیگه حرف می زدن بعضیا لب حوضچه نشسته بودند و بعضیها هم کنار نقاشیاشون.
خیلی دوست داشتم ازون پله های سنگی بالا برمو نقاشیاشونو نگا کنم من عاشق نقاشی بودم ولی اونا همه دانشجو بودنو من فقط سیزده سالم بود
بالاخره دلمو به دریا زدمو رفتم بین اون آدما
خیلی معذب بودم هر آن منتظر بودم یکی بهم بخنده یا از اونجا بیرونم کنه
یه نقاشی قشنگ هم که میدیدم باز که نگام به آدمی که کنارش وایساده بود میخورد بغضم میگرفت .
همین طور که با اضطراب قدم بر میداشتمو دونه دونه نقاشیا رو نگا میکردم ، یه چیزی دیدم
یه نفر روی اون سنگا نشسته بود و داشت مستقیم به چشمای من نگا می کرد به چشمای من !!
یه خانوم مسن با مانتو و مقنعه ی سرمه ای کنار یه نقاشی نشسته بود عینکش هم به گردنش بود
سرم رو بالا کردمو بدون اینکه بخوام منم بهش نگا کردم. کم کم نگاهش به یه لبخند تبدیل شد
قشنگ ترین لبخندی رو که تا حالا دیده بودم
یهو تمام اون دلهره از دلم بیرون ریخت .

نویسنده:
حورا