آدمهای خوب بیشتر از یک نفر هستند

یه روزی مثل همیشه از عباس آباد سوار تاکسی شدم به سمت میدون ونک ، تو تاکسی نشسته بودم ، راننده تاکسی یه پیرمردخوش برخورد و دوست داشتنی بود ، به محض ورود هر مسافر با اینکه شب بود و طبعا باید خسته تر از این باشه که به همه سلام و خسته نباشید و خدا قوت بگه ، اما تو اوج خستگی هم این روی خوش رو از ما دریغ نکرد ، نه غر گرون شدن بنزین میزد نه حرف از گرونی نون و بقیه چیزا که اسمشون مدام روی اعصاب من و شما هست ، اتفاقا اون روز بارون هم میومد و از هوای خوب میگفت و اینکه قدر این هوا رو بدونیم که تو تهران خیلی کم پیدا میشه ، همینطور که تو فکر راننده خوش برخورد بودم ، صدای زنگ موبایل یکی از مسافرا به صدا درومد ، به تلفن جواب داد و خیلی آهسته گفت که چون توی تاکسی هست خوب نیست که با موبایل صحبت کنه و گفت که چند دقیقه بعد تماس میگیره ، که متوجه شدیم آدمای خوب کم نیستند ، هر چند در مسیرم بارها شاهد این بودم که مسافرا بلند بلند و حتی حرفهای رکیکی به زبون میارن اما وجود این انسانها خیلی با ارزشه ، شاید بشه گفت اون فرد به چند نفر دیگه هم درس داده که تو مکان عمومی مثل تاکسی صحبت کردن با موبایل خوشایند نیست  و شاید چند نفر دیگه مثل من از حرکت اون فرد درس گرفتیم.
خلاصه به مقصد که رسیدیم دست کردم تو جیبم که کرایه رو بدم دیدم چند تا از پولها کهنه و چسب خورده بودن ، اونا رو گذاشتم کنار و یه 2 تومنی نو دادم به راننده و راننده برگشت گفت که همون پولهای کهنه رو بدی کفایت میکنه ، پول نو به چه درد ما میخوره آخه، شما بیشتر لازمتونه مهندس ، منم که میخواستم بعد از پیاده شدن اون پولها رو بندازم صندوق صدقات ، همه رو دادم به راننده ای که به حق خودش قانع بود و غر نمیزد...
آدمهای خوب این تاکسی بیشتر از یه نفر بودن

نویسنده: بهنام رضایی