فارغ التحصیلی از دانشگاه شهید بهشتی

من 3 سال پیش درسم تموم شد، اما از سر تنبلی کارای فارغ التحصیلیم رو انجام ندادم

مسئول آموزشمون که یه خانوم مهربونی بود، یه چندباری زنگ زد به موبایلم که خانوم فلانی تو رو خدا بیا کارات رو بکن، یا اقلاً یه عکس بیار من پرونده ات رو برات به جریان بندازم و فارغ التحصیلت کنم

اما من از یه طرف کارام زیاد بود و از یه طرف دانشگاه خیلی دور بود و خلاصه نرفتم... آخر یه روز دوباره زنگ زد و گفت گشتم از توی پرونده ات یه عکس پیدا کردم کارای اولیه ات رو انجام دادم، اما برای بقیه اش خودت باید بیای

گذشت تا چند ماه پیش که من و همسرم تصمیم گرفتیم برای مهاجرت به کانادا اقدام کنیم و شرایط کاری و سطح زبان من یه جوری بود که من باید به عنوان متقاضی اصلی اعلام می شدم و تنها چیزی که احتیاج داشتم اصل مدرکم بود و اقلاً 2-3 سال سابقه کار. وقتی رفتم دانشگاه دنبال کارام متوجه شدم اگر اون خانوم سه سال پیش به خودش زحمت نمیداد بره تو پرونده من بگرده و برام عکس پیدا کنه، من هنوز فارغ التحصیل نشده بودم و به همین دلیل سابقه کارم تو این سه سال دود می شد می رفت هوا و مهاجرت بی مهاجرت!!

توی همین پروسه انجام کارای فارغ التحصیلی و لغو تعهد و خریدن مدرکم هم باز دو سه نفر دیگه مثل اون خانوم به پستم خوردن که یکیشون یه خانومی بود که از قضا باردار هم بود، اما برای انجام کارام پا به پام اومد و کلی کمکم کرد، و یکی هم یه آقایی توی قسمت لغو تعهد که با اینکه ساعت کاریش تموم شده بود موند و کلی برام توضیح داد و شماره دفترش رو هم بهم داد که هر مشکل یا سوالی داشتم ازش بپرسم

خلاصه این پروسه فارغ التحصیلیم به من نشون داد با این که بوروکراسی اداری تو ایران پوست از سر آدم می کنه، اما اگر یکی دو نفر مثل این آدما سر راهت قرار بگیرن نه تنها برات قابل تحمل می شه، بلکه ازش لذت هم می بری

همینجا می خوام ازشون یه دنیا تشکر کنم و بگم اگر این آدم ها نبودن، مسلماً مسیر زندگی من می تونست کلی عوض بشه!

نویسنده:  Lady HoDa